คำดูถูก

เนื้อเรื่อง

 

    เสียงพูดคุยของเด็กนักเรียนภายในห้องทำให้คุณครูที่อยู่ข้างนอกต้องเข้ามาดุเพื่อให้พวกเด็กนั้นเงียบเสียงลง

แอ๊ด!!

ประตูด้านหลังที่ปิดอยู่ถูกเปิดออกมาโดยเด็กหญิงร่างเล็ก แว่นตาสีขาวถึงจะแหลดูหนาแต่ก็ไม่สามารถปิดบังนัยต์ตาสีฟ้าครามนั้นได้

"อ้าว ยัยแว่นมาสายอีกแล้วเหรอ" เสียงพูดกระแนะกระแหนของเพื่อนร่วมห้อง ทำให้เด็กสาวหันไปมองเพื่อนร่วมห้องของเธออย่างเอาเรื่อง

"เงียบน่าชลิสา ภาวิตารีบมานั่งเร็วเข้าอีก5นาทีก็ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว" เด็กสาวละสายตาจากเพื่อนร่วมห้องของเธอและเดินมานั่งที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง โต๊ะว่างข้างๆเธอถูกใช้เป็นที่สำหรับวางกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของเธอ 

"คนอะไรไม่มีคัยคบ" ชาลิสายังคงพูดเหน็บแนมให้อีกฝ่ายรู้สึกเคืองใจ 

กร๊อบ!

ดินสอไม้ที่วางอยู่ใต้โต๊ะเรียนถูกแรงของคนๆหนึ่งบีบจนทำให้เศษไม้นั้นแตกกระจาย นิ้วมือเรียวของเธอเต็มไปด้วยเลือดจากการถูกเศษไม้ทิ่มแทง นัยต์ตาที่เคยมีแต่ความใสซื่อตอนน้เต็มไปด้วยความแค้นในใจที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ในทุกเมื่อ

...........................................................

          บริเวณหน้าตึกเรียนมัธยมปลาย

          นักเรียนส่วนใหญ่หากไม่กลับบ้านแล้วก็จะไปซ้อมทำกิจกรรมต่างของชมรมตัวเอง ด้านหน้าตึกเรียนนี้จึงมีผู้คนอยู่เพียงประปรายยิ่งเดินลึกเข้าไปก็ยิ่งวังเวงขึ้นเรื่อยๆ

           เด็กสาวสวมแว่นตาสีขาวก้มหน้าก้มตาเล่นคอมพิวเตอร์ของเธออย่างใจจดใจจ่อแต่เธอก็ต้องหยุดชงักลงเมื่อมีเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง

"ไงยัยแว่นอยู่คนเดียวเหรอ"

"เห็นฉันอยู่กับใครล่ะ"

"หึ เดี๋ยวนี้กล้าพูดด้วยเหรอนึกว่าแต่เป็นใบซ่ะอิก" น้ำเสียงที่ฟังดูจิ๊กกัดนี้ทำให้ภาวิตาหันหน้ากลับไปมองคนพูดในทันที สายตานิ่งเฉยนั้นไม่ได้ทำให้ผู้พูดสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อยแต่มันกลับเพิ่มความคะนองให้กับเขาเป็นอย่างมาก

"มอง ทำไมแกจะทำอะไรฉันได้วันๆเห็นหมกหมุ่นอยู่แต่กับเรื่องเล่าบ้าบอนี่ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร"

"เธอเลิกยุ่งกับฉันซ่ะที"

"ฉันไม่เลิกตราบใดที่ฉันยังอยู่ชีวิตแกไม่เป็นสุขง่ายๆหรอก" ชลิสายิ้มเย้ยภาวิตาก่อนจะเดินหันหลังจากไป สายตาที่เคยใสซื่อของเด็กสาวตอนนี้มันกลับกลายเป็นสายตาแห่งความขุ่นแค้นความอาฆาตที่ซ้อนอยู่ในใจของเธอกำลังเดือดพลาดรอวันที่จะปะทุออกมา

"ถ้าแกยังอยู่ชีวิตฉันจะไม่เป็นสุขงั้นเหรอ งั้นแกก็หายไปซ่ะ"

 

.....................................................

         ณ ห้องเรียน ม.6

         สายตานับสิบคู่จ้องมองไปยังหน้าชั้นเรียน ร่างของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแลดูจะสดใสกว่าในทุกๆวัน จากผมที่เคยยุ่งเหยิงวันนี้มันถูกมัดรวมตึงไว้อย่างเป็นระเบียบ 

"ทำไมวันนี้ยัยแว่นมันดูเรียบร้อยจังว้ะ" เสียงกระซิบกระซาบทำให้ภาวิตาเผยรอยยิ้มอย่างมีนัยแฝ้งออกมา

"นี่ยัยแว่นวันนี้ผีสิงเหรอถึงได้แต่งตัวดูดีขนาดนี้"

"เปล่า"

"หรือคิดจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ดูดีเหมือนคนอื่น ไม่มีทางหรอกคนอย่างเธอมันก็ได้แค่นี้"

"ฉันไม่ได้ะเปลี่ยนตัวเอง แต่ฉันแค่อยากเป็นฆาตกรที่สวย ก็แค่นั้น"

"แกพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ" ยังไม่ทันที่คำตอบจะหลุดออกจากปากของภาวิตาก็มีเสียงของคุณครูดังออกมาจากหน้าชั้นเรียนทำให้การสนทนาของคนทั้งคู่ต้องหยุดลง 

....................................................

 ห้องน้ำหญิงภายในตึกเรียน

             พลั่ก !!

"โอ้ย!!" ชลิสาเซไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะตั้งตัวได้ ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างหน้ามองเธอด้วยแววตานิ่งเฉยก่อนจะพูดประโยคสั้นออกมา

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

"ยัยแว่น มีอะไรไม่ทราบ"

"ก็บอกว่าฉันอยากคุยกับเธอ ส่วนตัว"

"ฮ่าๆๆก็ได้ๆ" ชลิสาหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขก่อนที่เธอจะเดินตามร่างบางไปอย่างง่ายได้โดยไม่ได้คิดอะไรเลยแม้แต่น้อย ภาวิตาพลักประตูของห้องเรียนห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องเก่าคล้ายกับว่าหากไม่จำเป็นคงจะไม่มีใครมาใช้งานมันเข้าไปก่อนจะดึงร่างของชลิสาให้นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเล็ก

"นี่มีอะไรก็รีบๆว่ามา"

"เธอบอกฉันว่าถ้าไม่มีเธอชีวิตฉันจะเป็นสุขใช่ไหม"

"ใช่ ทำไมจะฆ่าฉันเหรอ" แววตาที่ใสซื่อในตอนนี้เปลี่ยนเป็นแววตาที่มีแต่ความโหดร้ายร่างบางเดินตรงเข้ามาเผชิญหน้ากับชลิสาภาวิตาใช้มือบีบที่ค้างของเพื่อนสาวด้วยแรงที่ทำให้ชลิสาต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"ใช่!!เธอจะเป็นคนแรกที่ฉันจะลงมือฆ่าแต่ไม่ต้องห่วงหรอกเธอจะไม่เจ็บแต่แค่เธอจะต้องทรมานเล่นๆและค่อยๆตาย ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะร่วนของภาวิตาทำให้ชลิสารู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อยแต่ถึงอย่างนั้นเธก็ยังไม่เชื่อว่าเด็กนักเรียนตัวเล็กอย่างภาวิตาจะกล้าทำอะไรได้

"แกไม่ทำหรอก เพราะถ้าแกทำแกจะติดคุก" ภาวิตายังคงยิ้มออกมาอย่างคนที่กำลังบ้าคลั่งเธปล่อยมือออกจากค้างของเพื่อนสาวก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบผ้าบางสีขาวในกระเป๋ากระโปงออกมา 

"นั้นสิฉันอาจจะติดคุกแต่ถ้าแลกกับการไม่มีคนปากมากอย่างเธออยู่บนโลกฉันก็ยอมนะ" ชลิสารู้สึกถึงความ้าคลั่งของเพื่อนเธอกำลังพยายามลุกออกจากเก้าอี้แต่เธอก็ถูกแรงของภาวิตากดให้เธอนั่งลงไปอีกครั้ง

"ไหนไม่กลัวไงจะหนีไปไหนล่ะ"

"ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันคิดว่ามันไร้สาระ" 

"ดี งั้นฉันจะทำให้มันมีสาระนะเพื่อน" ผ้าสีขาวถูกนำมาปิดตาของชลิสาไว้แต่ผ้านั้นก็ยังคงบางพอที่จะทำให้เธอมองเห็นเงาบางๆของภาวิตาอยู่บ้าง

 ภาวิตาหยิบคัตเตอร์ออกมาก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของเพื่อนอย่างเบาๆ

"หาย ไป ซ่ะ" สิ้นคำพูดของเธอมีดคัตเตอร์ด้ามเล็กถูกปักลงที่คอของชลิสาเธอพยายามจะร้องออกมาเพื่อระบายความเจ็บปวดแต่เธอถูกมือบางๆของคนตรงหน้สปิดปากเธอไว้อย่างหนาแน่นน้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาอย่างช้าๆแต่นั้นกลับทำให้คนตรงหน้ารู้สึกซ่ะใจมากยิ่งขึ้นมีดถูกดึงออกจากลำคอของเธอก่อนที่มันจะถูกฟันซ้ำลงไปอีกครั้งที่คอของเด็กสาวรอยแผลยาวลึกนั่นทำให้เลือดกระพุ่งออกมา เธอพยายามหายใจแต่มันกลับทำให้เธเจ็บปวดหนักขึ้นเข้าไปอีก ไม่มีทีท่าว่าคนตงหน้าของเธอจะช่วยเหลือแต่อย่างใดเขากลับยิ้มเย้ยออกมาอย่างซ่ะใจก่อนจะเดินออกไปโดยทิ้งให้เด็กสาวเผชิญชะตากรรมนี้แต่โดยลำพัง

      แฮ่ก...

   เด็กสาวพยายามตะเกียดตะกายเพื่อหาทางรอดแต่แรงของเธอกับไม่มีเหลืออยู่เลยร่างบางล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นปูนก่อนที่เธอจะขาดใจตาย ดวงตาที่ไม่ได้ปิดสนิทนั้นเบิกกว้างออกมาอย่างหนน้าสยดสยองราวกับว่าเธอรอวันที่จะได้แก้แค้น